“Φαντάσου αυτό….
Είναι 30 χρόνια από τώρα. Το μικρό σας, τώρα ενήλικας, απολαμβάνει τη δική του ζωή.
Δεν υπάρχουν άλλα παραμύθια, όχι άλλα μικροσκοπικά χεράκια που ψάχνουν για τα δικά σου. Δεν υπάρχει κανείς να σε ακολουθεί στο μπάνιο και δεν σκοντάφτεις πάνω σε παιχνίδια διάσπαρτα στο πάτωμα.
Το μόνο που μπορείς πραγματικά να σκεφτείς είναι πώς θα ήθελες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Πόσο σου λείπουν αυτές οι χαοτικές αλλά όμορφες μέρες της παιδικής τους ηλικίας.
Αυτές οι στιγμές…. συμβαίνουν ΤΩΡΑ.
Αγκάλιασε το χάος. Αγκαλιάστε τους σκεπασμένους τοίχους με κηρομπογιές, δακτυλικά αποτυπώματα σε κάθε παράθυρο και όλες τις ατέλειωτες ερωτήσεις
Γιατί μια μέρα, θα λαχταράς τον ήχο του γλυκού μικρού γέλιου τους & την αίσθηση των μικροσκοπικών αγκαλιών τους γύρω σου”.
Αυτό το απόσπασμα διαβάσαμε στον λογαριασμό Bluey Memes. Ναι, συγκινηθήκαμε. Ναι, νιώσαμε τύψεις. Μήπως δεν εκτιμάμε αρκετά όσα βιώνουμε αυτή τη στιγμή με τα παιδιά μας. Μήπως αφηνόμαστε στο άγχος και όχι στα ουσιαστικά που κάνουν την καθημερινότητα καλύτερη;
Πριν απαντήσεις…
Υπάρχει και η άλλη άποψη… Πόσες τύψεις να νιώσουμε πια οι μαμάδες. Όπως γράφει και μια μαμά ως σχόλιο στην παραπάνω ανάρτηση “διαφωνώ με αυτή την οπτική. Υποτιμάει το πόσο μεγάλη πρόκληση είναι τα χρόνια με μικρά παιδιά. Ναι, μπορεί να κοιτάς πίσω και να σου λείπουν αυτές οι στιγμές, αλλά θα τις θυμάσαι στην καλύτερη εκδοχή τους. Πρέπει να είμαστε παρόντες ως γονείς όσο μπορούμε, αλλά είμαστε και άνθρωποι με ανάγκες και δεν πρέπει να τις παραβλέπουμε”!
Δες την ανάρτηση:
