Η αγαπημένη μας σύμβουλος θηλασμού Ιωάννα- Μελένια εξιστορεί στο TheMamagers.gr την προσωπική της εμπειρία με τον θηλασμό ως μαμά 3 παιδιών. Η έμπειρη μαία ξεκίνησε κι εκείνη με προβλήματα στον θηλασμό όμως κατάφερε να τα ξεπεράσει, να ενημερωθεί, να σταθεί δυνατή και να κάνει ό,τι κάνουν όλες οι μαμάδες του κόσμου: Αυτό που θεωρούσε καλύτερο για τα παιδιά της.
Αυτή είναι η ιστορία της και μας εμπνέει τόσο πολύ όλα αυτά τα άυπνα βράδια που κλαίμε, προσπαθούμε να θηλάσουμε -κάποιες με κούραση, κάποιες με πόνο, αλλά τα καταφέρνουμε!
Αν νομίζεις ότι όλα μου ήρθαν ρόδινα επειδή είμαι αυτή που είμαι, σε διαβεβαιώνω πως όχι.
“Όσο πιο πολύ θήλαζα, τόσο πιο πολύ συνήθιζα τη δυσφορία”
Η αρχή του θηλασμού ευτυχώς έγινε μέσα στην αίθουσα τοκετών. Η σωστή αρχή όμως, είχε γίνει μήνες νωρίτερα, με τη σωστή ενημέρωση.
Ένιωθα διάφορους πόνους εκείνα τα λεπτά μετά τη γέννα και δεν πρόλαβα να ασχοληθώ με το στήθος, που το ένιωθα κάπως περίεργα ευαίσθητο. Η ευαισθησία γιγαντώθηκε τις επόμενες ώρες και ο θηλασμός ήταν αφόρητος. Αυτό δεν ήταν θηλασμός, ήταν ηλεκτρισμός που ξεκινούσε από τις θηλές και κατέληγε σαν διψασμένο ηλεκτροσόκ σε όλο μου το σώμα.
Βεβαιωθήκαμε ότι η πρόσφυση του μωρού στο στήθος ήταν καλή και συνέχιζα να θηλάζω πολλές ώρες μέσα στην ημέρα, χωρίς ρολόι και χρονόμετρο. Παρατηρούσα ότι όσο πιο πολύ θήλαζα, τόσο πιο πολύ συνήθιζα τη δυσφορία. Με ένα μαγικό τρόπο η υποστήριξη από το σύζυγο, τη μαμά και τη μαία μου με έκανε πιο δυνατή, και κυρίως πιο ανεκτική. Έβλεπα και το μωρούλι μου να τρώει, να ξεπερνά τον ίκτερο και να δημιουργεί σταδιακά μία μεγαλύτερη ζήτηση και ροή στο στήθος και χαιρόμουν πολύ. Άξιζε η αϋπνία τα πρώτα βράδια του μαιευτηρίου, το κλάμα και η διαρκής προσπάθεια. Μου είχαν πει «κοιμήσου τώρα που μπορείς, γιατί στο σπίτι αποκλείεται να ξαναμπορέσεις». Κατανόησα την πολυπλοκότητα της κατάστασης όταν η μικρή μου βεντουζίτσα πιο πολύ θήλαζε, παρά κοιμόταν. Κι εγώ πιο πολύ έκλαιγα, μία από χαρά και μία από λύπη, για το παραμικρό. Ήταν οι ορμόνες. Είναι αναπόφευκτες!
«Σε έχει κάνει πιπίλα»
Τα απογεύματα και τα βράδια ήταν δύσκολα. Κάποιες φορές ούτε κοιμόταν, ούτε έτρωγε. Μόνο έκλαιγε. Και να πεις ότι δεν ήμουν από πάνω; Συνεχώς εκεί, άλουστη και συχνά άπλυτη, με μία εσάνς εμετού στα τιραντάκια θηλασμού, ανταποκρινόμουν σε κάθε ανάγκη, το ίδιο και ο μπαμπάς. Τα «μαμόθρεφτο θα το κάνεις» και «σε έχει κάνει πιπίλα» από τον κοινωνικό περίγυρο έδιναν και έπαιρναν. Τα περισσότερα τα σταματούσε ο άντρας μου.
«Δώσ’ του και λίγο ξένο να κοιμηθεί το βράδυ κι αυτό κι εσύ» – αμάν! Πώς και δεν είχα σκεφτεί αυτή την εναλλακτική που μου είπαν κάποιοι συγγενείς; Δεν ήθελα να δώσω formula με το παραμικρό όμως, γιατί τότε το παιδί δεν θα έπινε ανθρώπινο μητρικό κι εγώ δεν ήθελα να φλερτάρω με μαστίτιδες αλλά ούτε και με έξτρα κολικούς λόγω του ξένου, που είναι πιο βαρύ και δύσπεπτο. Διάβασα τις νεότερες έρευνες που υπήρχαν σχετικά με τον ύπνο των βρεφών και είδα ότι αυτά τα δύο δεν σχετίζονται απαραίτητα. Ένα μωρό μπορούσε να κοιμηθεί καλά (ή κακά) ανεξάρτητα από το θηλασμό.
“Όλα αυτά μέχρι την αιμορραγία”
Όλα αυτά μέχρι την αιμορραγία. Μία αιμορραγία που δεν σταματούσε, και για να αντιμετωπιστεί έπρεπε άμεσα να πάρω φάρμακα που δεν ήταν συμβατά με το θηλασμό. Είχα καταιγισμό διλημμάτων αλλά λίγο χρόνο να αντιδράσω. Εν τέλει ο θηλασμός συνεχίστηκε, σε συνδυασμό με αντλήσεις και μαθηματικούς υπολογισμούς για το πότε περνά η επήρεια του φαρμάκου, και λίγο γάλα φίλης, υγιούς δότριας μαμάς που γεννήσαμε σε κοντινές ημερομηνίες.
Ο αποκλειστικός θηλασμός συνεχίστηκε, εδραιώθηκε, και μαζί με αυτόν εδραιώνονταν και τα σχόλια του κόσμου: «Καλά μέχρι πότε θα θηλάζεις; Ολόκληρη κοπέλα έγινε πια, έβγαλε και δόντι». Η κριτική από παντού στο κάθε τι άρχισε να με ενοχλεί. Γιατί θηλάζω, κάθε πότε θηλάζω, γιατί το κάνω σε δημόσιο χώρο (δεν τους αδικώ γιατί δεν ήξεραν ότι ο δημόσιος θηλασμός είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα και προστατεύεται από το νόμο), γιατί τρώει και θηλάζει παράλληλα, γιατί το ένα και γιατί το άλλο. Πιο κουραστικό εν τέλει ήταν να απαντάω με κόσμιο τρόπο και εμπεριστατωμένα στοιχεία σε όσους προσπαθούσαν να εμπλακούν, παρά να κάνω όσα είχα αποφασίσει να κάνω για το μεγάλωμα του παιδιού. Οι περισσότεροι από τους εμπλεκομένους δε ρωτούσαν για να μάθουν. Δε τους ενδιέφερε να ακούσουν την απάντηση. Ήθελαν μόνο να σχολιάσουν. Μακάρι να το είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα αυτό.
“Παρομοίαζα το σώμα μου με ακούραστο εργοστάσιο που πλέον ετοίμαζε γαλατάκι για 3”
Γίνονταν όλα χειρότερα στη δεύτερη εγκυμοσύνη.
«Γίνεται να είσαι έγκυος και να θηλάζεις; Εμένα ο γιατρός μου το είχε απαγορεύσει, άρα κι εσύ πρέπει να σταματήσεις άμεσα!» στο repeat κάθε φορά που κάποιος παρατηρούσε την φουσκωμένη κοιλιά μου και το θηλάζον βρέφος.
Όταν μάλιστα ανακοινώσαμε ότι περιμένουμε δίδυμα, τα σχόλια υπερπολλαπλασιάστηκαν. Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου είχα να διαχειριστώ 3 βασικά ζητήματα: 1. Τα σχόλια του κόσμου, 2. Τη μειωμένη μου παραγωγή λόγω της κύησης και 3. Τα δικά μου αρνητικά συναισθήματα, το λεγόμενο agitation κατά το θηλασμό. Είναι ορμονικό και φυσιολογικό μία έγκυος να νιώθει περίεργα όταν θηλάζει. Οι θηλές ξαναγίνονται ευαίσθητες και κάθε επαφή είναι ενοχλητική, ακόμα και για μία γυναίκα που αγαπά το θηλασμό όσο εγώ. Ήταν όμως ανυπόφορο, οπότε αναγκαστικά προχώρησα σε μερικό αποθηλασμό. Το μωρό μου είχε ξεπεράσει κατά πολύ το δεύτερο ορόσημο που θέτει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σχετικά με το θηλασμό. Ό,τι κι αν γινόταν, θα ήμουν χαρούμενη.
Στη συνέχεια της δίδυμης κύησης ήρθε μία μικρή αποκόλληση που επιβεβαίωσε όλες τις φωνές του κόσμου και τα «στα έλεγα εγώ» τους, αντηχούσαν στα αυτιά μου. Η αποκόλληση ήταν φυσικό επακόλουθο της εξάντλησής μου και της άρσης βάρους στο peak της μετακόμισής μας σε ένα μεγαλύτερο σπίτι που θα μας χωρούσε όλους. Ξέρω τα λάθη μου, ξέρω από πού προήλθε, και δεν ξανασήκωσα τίποτα μέχρι να γεννήσω και να αγκαλιάσω όλα τα μωρά μου. Ο θηλασμός δεν σταμάτησε ποτέ, αν και μειώθηκε αρκετά. Το σώμα μου το παρομοίαζα με ακούραστο εργοστάσιο που πλέον ετοίμαζε γαλατάκι για 3.
Ξέρω τα λάθη μου, ξέρω από πού προήλθε, και δεν ξανασήκωσα τίποτα μέχρι να γεννήσω και να αγκαλιάσω όλα τα μωρά μου. Ο θηλασμός δεν σταμάτησε ποτέ, αν και μειώθηκε αρκετά. Το σώμα μου το παρομοίαζα με ακούραστο εργοστάσιο που πλέον ετοίμαζε γαλατάκι για 3.
«Δε γίνεται να θηλάζεις 3 παιδιά…
…ειδικά όταν έχεις δύο μαστούς». Βάδιζα στα τυφλά γιατί δε μου έβγαιναν τα μαθηματικά, όμως γνώριζα ότι υπήρχαν κι άλλες γυναίκες που έχουν θηλάσει είτε 3 παιδιά, είτε τρίδυμα, είτε δίδυμα και περιστασιακά κάποιο άλλο συγγενικό μωρό. Αν τα κατάφερναν οι άλλοι, γιατί όχι κι εγώ;
Η γέννα δεν πήγε όπως θα ήθελα
Ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά και τα δίδυμα μου και είχα προετοιμαστεί για αυτό. Θα θήλαζα αμέσως όπως και την πρώτη φορά. Το πρώτο δίδυμο γεννήθηκε φυσιολογικά και όμορφα, όμως λόγω μικρών επιπλοκών στην αίθουσα που κανείς δεν ήθελε να γίνουν μεγαλύτερες, το δεύτερο δίδυμο γεννήθηκε στο χειρουργείο με καισαρική. Πάνε τα όνειρά μου, νόμιζα ότι ήρθε το τέλος του κόσμου όταν το δεύτερο μωρό μπήκε για λίγες ώρες στη μονάδα και μάλιστα χωρίς να θηλάσει. Έχοντας γεννήσει με κάθε πιθανό τρόπο, με ένα μωρό στην αγκαλιά, ένα στη μονάδα και ένα στο σπίτι με τη γιαγιά, νόμιζα ότι είχα σπάσει σε κομμάτια. Αδύναμη να βαδίσω, πήγαινα στη μενν με αμαξίδιο για να θηλάσω έστω λίγο και το μικρό μωρό – που ευτυχώς βγήκε λίγες ώρες μετά και έτσι δε χρειάστηκε να πάρω σοβαρότερα μέτρα για την ομαλή συνέχιση του θηλασμού.
Έπρεπε όμως όλοι να πάρουμε μέτρα γιατί στην Ελλάδα ξεκίνησε η καραντίνα! Το θετικό είναι ότι δεν έβλεπα τόσο κόσμο – ούτε εκείνοι έβλεπαν εμένα για να μου λένε ακατάπαυστα τη γνώμη τους, το αρνητικό όμως είναι ότι έκλεισαν σχολεία, παιδικές χαρές, σχεδόν τα πάντα με αποτέλεσμα να έχω 24/7 τρία παιδιά πάνω μου.
Αν ήταν δύσκολο; Πολύ.
Αν το άντεξα; Κι όμως.
Αν θα το ξαναέκανα; Σίγουρα.
Τι έμαθα από όλα αυτά
Η εμπειρία μου του μονού, διπλού (tandem nursing) και τριπλού θηλασμού (triandem nursing) μου έμαθε να εμπιστεύομαι το σώμα μου και τη δύναμη μου. Να βγάζω πλάνο και να το τηρώ, για το στόχο που έχω και να πηγαίνω ένα ακόμα βήμα παραπέρα κάθε μέρα, ξεπερνώντας τα εμπόδια. Δεν ήξερα ότι έχω τόση δύναμη και τόση υπομονή. Είμαι σίγουρη ότι αυτά τα χαρακτηριστικά ήρθαν με τη μητρότητα και έρχονται σε όλες τις μαμάδες. Η μητρότητα χρειάζεται υπομονή και δύναμη παντού, σε όλες τις πτυχές της. Η κάθε μαμά, ανάλογα την κατάσταση που βρίσκεται, ενδέχεται να ανακαλύψει τη δύναμη της σε διαφορετική στιγμή.
Με βοήθησε επίσης να συνειδητοποιήσω το ρόλο της έγκαιρης γνώσης (και αυτή είναι δύναμη!), της προετοιμασίας αλλά και του υποστηρικτικού περιβάλλοντος. Ο σύζυγος ήταν ένας βράχος δίπλα μου, το ίδιο και η μαμά μου αλλά και όσοι άνθρωποι χρειάστηκα τη βοήθεια τους. Χρειαζόμουν κάθε βοήθεια, για να ανταπεξέλθω σε μία καθημερινότητα που οι 18 ώρες από τις 24 ήταν θηλασμός στο κρεβάτι ή στον καναπέ. Η μαία μου ήταν και μαμά μου για ένα διάστημα και ο ρόλος της στη ζωή μου με έκανε να ανεβάσω πολύ ψηλά τον πήχη, πρώτα για εμένα ως μαία, αλλά και για όλες τις μαίες και μαιευτές εκεί έξω.
Ως σύμβουλος θηλασμού και η ίδια, ήμουν σε πλεονεκτικότερη θέση από πλευράς γνώσεων σε σχέση με άλλες γυναίκες. Όμως αγαπώ το θηλασμό και ακόμη περισσότερο αγαπώ τις μαμάδες. Μεταφέροντας την εμπειρία μου, δίνοντας συμβουλές και δωρεάν γνώση στα social media που είμαι ενεργή, προσπαθώ να γεφυρώσω το κενό όσο μπορώ και προλαβαίνω, βοηθώντας όποια γυναίκα το αποζητά.
Μετανιώνω που δεν αναζήτησα νωρίτερα ψυχολόγο. Παρόλο που δεν είχα επιλόχειο κατάθλιψη, οι αλλαγές ήταν πολλές και έντονες και θα είχα βοηθηθεί. Έκανα το βήμα πριν λίγους μήνες και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, και σιγά σιγά βρίσκω την Ιωάννα και τη διαχωρίζω από τη Μελένια.
Μπορείς να ακολουθήσεις την Ιωάννα- Μελένια στα social
https://www.instagram.com/melenia_clown_doctor/
https://www.tiktok.com/@meleniaclowndoctor
https://www.facebook.com/Meleniaclown
https://www.facebook.com/melenia.clowndoctor
