Οι μανάδες που έχουμε περάσει από τη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών ξέρουμε ακριβώς το συναίσθημα. Να είσαι λεχώνα, να προσπαθείς να θηλάσεις, να συνέλθεις από τον τοκετό, να θέλεις να αγκαλιάσεις το μωράκι σου και να πρέπει να περιορίζεις τις επισκέψεις σε 2-3 την ημέρα. Να στέκεσαι στην αίθουσα αναμονής και να κλαις. Να ανησυχείς, να φοβάσαι. Και η μόνη ηρεμία που νιώθεις είναι όταν συζητάς με τις άλλες μαμάδες σε αυτή την αίθουσα λίγο πριν το επισκεπτήριο.
Η Elliot Harell είναι μια μαμά που τα πέρασε όλα αυτά και σε άρθρο της στο Motherly θέλησε να μοιραστεί τις δύσκολες στιγμές της δεύτερης γέννας της για να υπενθυμίσει στις μητέρες που βρίσκονται σε αντίστοιχη κατάσταση ότι τα καταφέρνουν και ότι θα πρέπει να μην είναι τόσο αυστηρές με τον εαυτό τους.
«Η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν αρκετά συνηθισμένη και η κόρη μου ήταν ένα από τα 4% των μωρών που πραγματικά έρχονται στην ημερομηνία που έπρεπε να γεννηθούν. Η δεύτερη φορά, όμως, ήταν πολύ διαφορετική. Όχι μόνο κυνηγούσα ένα νήπιο στο σπίτι, αλλά εμφάνισα και χολόσταση γύρω στις 30 εβδομάδες, μια πάθηση του ήπατος που μου προκαλούσε τρομερή φαγούρα στο δέρμα και με άγχωνε- ενώ λίγο αργότερα προσβλήθηκα και από Covid.
Το σώμα μου βρισκόταν υπό μεγάλη πίεση, οπότε υποθέτω ότι δεν έπρεπε να εκπλαγώ όταν έσπασαν τα νερά μου λίγο πάνω από τις 34 εβδομάδες. Θα χρειαζόμουν καισαρική τομή λόγω της θέσης της κόρης μου. Την πήραν γρήγορα μετά τη γέννησή της και πέρασε τις πρώτες δύο εβδομάδες της ζωής της στη ΜΕΝΝ.
Η παραμονή ενός μωρού στη ΜΕΝΝ είναι μια τραυματική εμπειρία, ανεξαρτήτως από τη διάρκεια της παραμονής του. Είχα την ελπίδα ότι η κόρη μου θα μπορούσε να έρθει στο σπίτι μαζί μας όταν θα έπαιρνα εξιτήριο, αλλά έπρεπε να μείνει για να μάθει να αναπνέει μόνη της.
Τις δυο αυτές εβδομάδες προσπαθούσα να αναρρώσω από την εγχείρηση στην κοιλιά, να διαχειριστώ ένα μικρό παιδί που δεν καταλάβαινε πραγματικά τι συνέβαινε και να επισκεφτώ ένα νεογέννητο στο νοσοκομείο και αυτό που ένιωθα συνεχώς ήταν ότι απογοήτευα και τα δύο κορίτσια μου.
Ένιωθα συντετριμμένη. Όταν ήμουν στη ΜΕΝΝ ένιωθα ενοχές που δεν ήμουν στο σπίτι, και όταν ήμουν στο σπίτι ένιωθα ενοχές που δεν ήμουν στη ΜΕΝΝ.
Πηγαίναμε με τον σύζυγό μου στη ΜΕΝΝ για λίγες ώρες το πρωί, αφού η μεγαλύτερη κόρη μας πήγαινε στον παιδικό σταθμό, και μετά ξαναπηγαίναμε στο μαιευτήριο μετά το δείπνο με τη μεγαλύτερη κόρη μας στο σπίτι. Ένιωθα ενοχές για το αν περνούσαμε αρκετό χρόνο με το νεογέννητό μας που ήταν μόνο του στη ΜΕΝΝ και η καρδιά μου πονούσε συνεχώς όταν σκεφτόμουν ότι ήταν μόνη και ότι δεν την αγκάλιαζαν και δεν της έλεγαν πόσο πολύ την αγαπούσαν, όπως θα έκαναν στο σπίτι.
Από την άλλη πλευρά, προσπαθούσα να δημιουργήσω μια αίσθηση κανονικότητας για το νήπιό μας με το να είμαι εκεί όταν επέστρεφε από τον παιδικό σταθμό και την ώρα του δείπνου, αλλά ένιωθα ενοχές που δεν την έβαζα για ύπνο προκειμένου να κερδίσω περισσότερο χρόνο στη ΜΕΝΝ! Ένιωθα επίσης ενοχές που όταν ήμουν με το μεγαλύτερο παιδί μου δεν ήμουν πλήρως παρούσα, επειδή σκεφτόμουν πόσο ακόμα θα αργούσα να επιστρέψω στο νοσοκομείο! Ένιωθα χαμένη.
Νομίζω ότι θα ένιωθα ενοχές ακόμη και αν δεν είχα άλλο παιδί στο σπίτι. Στο μυαλό μου, ένιωθα ότι αν δεν είχα ένα μικρό παιδί στο σπίτι θα ήμουν συνέχεια στη ΜΕΝΝ. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό δεν είναι ρεαλιστικό – και πάλι θα έπρεπε να δώσω προτεραιότητα στον ύπνο και την ανάρρωση.
Αν προσπαθούσα να βρίσκομαι συνεχώς σε δύο μέρη ταυτόχρονα, θα είχα καθυστερήσει τη δική μου ανάρρωση και θα ήμουν σε χειρότερη κατάσταση και για τα δύο κορίτσια μου. Ας είναι αυτό μια υπενθύμιση: Πάρτε έναν υπνάκο και κάντε κάτι για τον εαυτό σας κάθε μέρα που το παιδί σας βρίσκεται στη ΜΕΝΝ. Πρέπει να φροντίζετε και τις δικές σας ανάγκες.
Εκείνες οι δύο εβδομάδες ήταν οι πιο δύσκολες της ζωής μου μέχρι στιγμής, αλλά κοιτάζοντας πίσω, εύχομαι επίσης να είχα συμπεριφερθεί λίγο καλύτερα και στον εαυτό μου χάρη και να είχα αναγνωρίσει την υπερπροσπάθεια που κατέβαλα για να διασφαλίσω ότι και οι δύο κόρες μου θα ένιωθαν αγάπη. Εύχομαι να ήμουν σε θέση να συνειδητοποιήσω ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα να κάνω -και ότι αυτό ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό».
