Παρασκευή μεσημεράκι, μπαίνω στην τράπεζα και δε χρειάζεται να πάρω χαρτάκι από το μηχάνημα. Είμαι μόνος σε ολόκληρη την αίθουσα. Μόνο στα ταμεία περιμένουν καθισμένοι, καλοντυμένοι κι ευγενικοί οι υπάλληλοι. Σε όλο τον υπόλοιπο χώρο επικρατεί μια αλλόκοτη ησυχία και περπατώ μέσα σε αυτήν. Φτάνω στο πιο κοντινό ταμείο, σκύβω να μιλήσω κάτω από το διαχωριστικό τζάμι κι εκείνη τη στιγμή όλα αλλάζουν.
Ένας στρατός σπρώχνεται πίσω μου να πάρει χαρτάκι προτεραιότητας, να βρει καρέκλα να καθίσει, υπάλληλο να παραπονεθεί, ευκαιρία να φωνάξει… Κοιτάζω τον ταμία «Σας έφερα γούρι», αστειεύομαι. Χαμογελά ανόρεκτα «είναι απλά η ώρα τους, πλακώνουν όλοι μαζί λίγο πριν κλείσουμε» μου λέει και παίρνει το βιβλιάριό μου. «Δεν αγχώνεστε ποτέ;» τον ρωτάω ανάμεσα σε φωνές και παράπονα όσων περιμένουν. «Όχι πια» μου λέει και αρχίζει να χτυπάει τη σφραγίδα όσο πιο δυνατά, για να καλύψει το θόρυβο που πετάει σαν ενοχλητική μύγα κοντά στο αυτί του.
«Δάσκαλε, εσύ στο σχολείο δεν έχεις τέτοια προβλήματα!» ακούω μια φωνή και δεν ξέρω ποιος μίλησε. «Κανείς δεν έρχεται να σου παραπονεθεί για κάτι» ξαναλέει η φωνή και δε βρίσκω όσο και να ψάχνω ποιος είναι που θέλει να μου πιάσει κουβέντα. Μέσα στην τράπεζα με κοιτούν όλοι σαν διαφορετικό, η σκηνή θυμίζει Walking Dead, έτοιμοι είναι όλοι να μου επιτεθούν, δεν ξέρω γιατί και όταν βγαίνω στον δρόμο, με χτυπάει το φως στα μάτια και ξυπνάω. Δεν είναι Παρασκευή μεσημεράκι αλλά χαράματα Κυριακής και ξανακοιμάμαι.
Κάποιος τραγουδάει μέσα στ’ αυτί μου:
“Χιόνιζε κάποτε παλιά,
πάντα στα παραμύθια
μα γλίστρησε απ’ τα χέρια μας
και χάθηκε η αλήθεια…”
Η κόρη μου διαβάζει Ιστορία και δε χρειάζεται να απομνημονεύσει τίποτα, μπορεί να χαζέψει φωτογραφίες, πίνακες, ταινίες, να ακούσει τραγούδια, να αναρωτηθεί, να ψάξει μόνη της, να ρωτήσει και στο τέλος ίσως να μάθει…
Τα παιδιά στην τάξη απολαμβάνουν να διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία, συζητάνε με τους συμμαθητές τους τι τους εντυπωσίασε, λένε πώς θα μπορούσαν τα ίδια βιβλία να γυριστούν ταινίες.
Οι γονείς έρχονται στο σχολείο με τη διάθεση να συνεργαστούν με τους δασκάλους, να τους ακούσουν τι έχουν να τους πουν, να προβληματιστούν, να αστειευτούν, να δουν αισιόδοξα κάθε πρόβλημα και να σχεδιάσουν μαζί τις πιθανές λύσεις.
Τα παιδιά μαθαίνουν να παραδέχονται τα λάθη τους, βλέπουν το σχολείο σπίτι τους, βοηθούν ο ένας τον άλλον, κάνουν λάθη και μαθαίνουν, χαμογελούν συχνά και ξέρουν να λένε και να ακούνε τη λέξη συγγνώμη.
Οι δάσκαλοι μπαίνουν στην τάξη με χαμόγελο, εμπνέουν τους μαθητές τους να κυνηγούν τα όνειρά τους, να συνειδητοποιήσουν πως είναι διαφορετικοί αλλά ίσοι και να λένε πολλές φορές τη μέρα πως αυτό που μετράει περισσότερο είναι η προσπάθεια.
Γονείς, παιδιά, δάσκαλοι ξέρουμε πως είμαστε μια μεγάλη παρέα και πιστεύουμε ότι μπορούμε μαζί να πετύχουμε πολλά…
Ακούγεται δυνατά το Imagine του Lennon, ξαφνικά το φως στα μάτια μου είναι περισσότερο από όσο μπορώ να αντέξω και ξυπνάω…
Είναι Κυριακή πρωί…
Διαβάστε επίσης:
Όταν έρχεσαι στο σχολείο να ρωτήσεις για το παιδί σου, να έρχεσαι μόνο με αγάπη
«Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν κόσμο που δεν υπάρχει…»
