Το σημαντικότερο μάθημα που μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας είναι να καταλαβαίνουν πως στενοχωρήσαν κάποιον και τι ακριβώς προκάλεσαν οι πράξεις τους. Να μπορούν δηλαδή να μπουν στη θέση του άλλου, να κατανοήσουν τι αισθάνεται ένα άλλο παιδί ή ένας άλλος άνθρωπος και τελικά να καλλιεργήσουν την ενσυναίσθηση τους.
Συνήθως όμως χάνουμε τις ευκαιρίες γιατί αγχωνόμαστε με τη λανθασμένη συμπεριφορά τους και συνήθως σπεύδουμε να τους φωνάξουμε απλώς «Ζήτα συγγνώμη τώρα!». Όμως, αυτό που τους μαθαίνουμε τότε είναι πως το «συγγνώμη» είναι απλώς μια λέξη για να ξεφεύγουν από τις συνέπειες και να τελειώνουν με το ζήτημα. Επιπλέον, εκείνη την ώρα αυτό που αντιλαμβάνονται κυρίως είναι ότι έχουν κάνει κάτι κακό και ότι την «πάτησαν». Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τους εξηγήσουμε τι συνέβη αντικειμενικά, να δουν την εικόνα μέσα από ένα άλλο πρίσμα ώστε να καταλάβουν πού έσφαλαν.
Ας πούμε ότι το παιδί μας πήρε το παιχνίδι κάποιου άλλου παιδιού. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι κάτι σαν «ο φίλος σου είχε το παιχνίδι και τώρα δεν το έχει και είναι πολύ στενοχωρημένος. Θέλεις να πάμε μαζί να δούμε πώς είναι;». Αυτή η προσέγγιση τους δίνει τον χρόνο να κατανοήσουν καλύτερα τι έχει συμβεί και τι έχει προκαλέσει μία πράξη τους χωρίς να πανικοβάλλονται για την επερχόμενη τιμωρία τους. Γιατί το θέμα είναι να κατανοήσουν τα ίδια τα παιδιά και μόνα τους να προχωρήσουν σε μια επανορθωτική ενέργεια, να αναλάβουν δηλαδή την ευθύνη τους.
Διάβασε επίσης:
