Έχω έναν υπέροχο γιο που είναι ήδη ενός έτους. Είναι ένα πανέμορφο παιδάκι. (Όπως λένε όλες οι μαμάδες). Παίζει όλη μέρα, χορεύει, τραγουδάει και όλη μέρα κινείται. Κάθε μέρα μαθαίνει κάτι καινούριο.
Κάθε μέρα μαθαίνω και εγώ κάτι καινούριο.
Όταν ήμουν έγκυος προσπαθούσα να δεθώ μαζί του ακούγοντας μουσική, μιλώντας του, διαβάζοντάς του βιβλία και πολλά άλλα.
Όταν ήταν μωρό ήμουν συνεχώς δίπλα του σε κάθε του κίνηση. Όμως όσο μεγαλώνει γίνεται πιο ανεξάρτητος και ελεύθερος σε ότι κάνει. Είναι απασχολημένος με τα παιχνίδια του και με τα πράγματά του. Πλέον δεν μου δίνει σημασία και δεν θέλει να είναι στην αγκαλιά μου. Η αλήθεια είναι πως θέλω να με έχει ανάγκη και είμαι συνεχώς δίπλα του. Είναι ωραίο όταν σε χρειάζεται κάποιος. Όμως μεγαλώνει. Και μαζί του μεγαλώνω και εγώ.
Δεν γίνεται να τον βάζω σε μια φούσκα για να μην πληγωθεί και να έχει συνεχώς την ανάγκη μου. Πρέπει να τον αφήσω να εξερευνήσει τον κόσμο μόνος του. Έχει ανάγκη να έρθει σε επαφή με τον κόσμο, να δοκιμάσει πράγματα και να παίρνει τις δικές του αποφάσεις ακόμη και αν κάνει λάθος. Φυσικά και θα κάνει λάθη, αφού είναι παιδί! Φυσικά θα κάνω και εγώ λάθη, αφού είμαι μαμά!
Κάθε μέρα τον παρακαλάω να έρθει στην αγκαλιά μου και εκείνος έρχεται για λίγα δευτερόλεπτα και μετά με σπρώχνει. Πού πήγε το μωρό μου; Δεν με χρειάζεται πια; Και τότε συνειδητοποιώ πως όσο μεγαλώνει, χρειάζεται άλλα πράγματα τελείως διαφορετικά από αυτά που χρειάζομαι εγώ να του δώσω.
Πρέπει να γίνω η μαμά που χρειάζεται πραγματικά και όχι η μαμά που έχω ανάγκη εγώ να γίνω. Η δουλειά μου δυσκολεύει σιγά σιγά και αυτό είναι μόνο η αρχή. Μαζί λοιπόν προχωράμε αλλά σε τελείως διαφορετικά μονοπάτια. Το παιδί μου μαθαίνει από εμένα και εγώ μαθαίνω να είμαι η μαμά που χρειάζεται…
Διαβάστε επίσης:
Όσο πιο πολύ γεμίζει το σπίτι, τόσο πιο μόνη νιώθω
Μαμάδες που δεν αντέχονται με τίποτα
