Μου έστειλαν μηνύματα/μέηλ κάμποσες μαμάδες και μου είπαν κι άλλα πράγματα για τα δίδυμα, οπότε σας συμπληρώνω, σε περίπτωση που έχετε κι εσείς (δίδυμα, ή τρίδυμα)…
1. Τα δίδυμα, τρίδυμα, τετράδυμα κλπ σου μιλάνε ταυτόχρονα και λένε άσχετα πράγματα: ο ένας λέει για το βιντεοκλίπ της Κέητι Πέρυ, ο άλλος για το παιχνίδι στο άιπαντ που δεν είναι εντάξει και θα έπρεπε να είχε επεξήγηση. Όταν είναι μωρά, επίσης σε αρπάζουν απ΄όλες τις μπάντες. Χαόνεις, δεν ξέρεις σε ποιόν να απαντήσεις πρώτα (κρατάνε σειρά, «πριν σ’ αυτήν/ον μίλησες πρώτα!») και κάνεις ένα κεφάλι καζάνι.
2. Μια μαμά τριδύμων μου είχε πει κάποτε ότι όταν έχεις πολλά παιδιά μαζί, το «όχι» σου έχει μεγαλύτερη βαρύτητα… και την μελετάω συχνά από τότε που απέκτησα δίδυμα: όντως, το μονό παιδί μπορεί να σε γράφει πότε πότε, τα διπλά-τριπλά, δύσκολα…
3. Η αλληλο-εξάρτησή τους βγάζει μάτι: το ένα δίδυμο αγόρι συγγενικής μου οικογένειας, το έστειλαν οι γονείς σε σχολείο για σούπερ-παιδιά επειδή ήταν ιδιαίτερα ξύπνιο, και το αδερφάκι του το βάλανε σε δημόσιο σχολείο. Το ξύπνιο όμως άρχισε να τα πηγαίνει χάλια και κόπηκε στις πρώτες εξετάσεις, με αποτέλεσμα να μετακομίσει, υποβιβασμένο αλλά μέσα τη χαρά, στο δημόσιο σχολείο όπου ήτανε το αδερφάκι του. Σε άλλο τμήμα, αλλά στο ίδιο σχολείο.
4. Κλέβουν το ένα από το άλλο: κοιτάνε πάντα τι κάνει «ο άλλος» και το αντιγράφουν.
5. Ανταγωνίζονται: με τρέλα, όσο κι αν τα ψήνεις ότι δεν υπάρχει λόγος να είναι και οι δύο/τρείς/πέντε εξ ίσου καλοί στο ίδιο πράγμα… από το ένα αυτί τους μπαίνουν από το άλλο βγαίνουν (αλλά λέγε εσύ, καλού κακού).
6. Μπαίνουν σε πρόγραμμα πιο εύκολα από τα μονά παιδιά: το «τρώμε!» έχει άμεση ανταπόκριση, το «κοιμόμαστε» όχι τόσο, αλλά το «ξυπνάμε» δεν σηκώνει συζήτηση, είναι στο πόδι και τα δύο/τρία κλπ πολύ πιο εύκολα από ότι τα μονά παιδιά. Που σε τσιγαρίζουν μέχρι να βγούνε από το κρεβάτι τους
7. Μαθαίνουν πιο γρήγορα από τα μονά παιδιά να πλένονται, να ντύνονται και να φροντίζουν τον εαυτό τους. Ξαφνιάζεσαι κι όλας, που ακόμα πλένεις το μεγαλύτερο παιδί πχ, ενώ τα δίδυμα τα καταφέρνουν μια χαρά κι ας είναι Χ χρόνια μικρότερα.
8. Ακουμπάνε το ένα το άλλο: όταν φοβούνται ή ανησυχούν, πιάνονται από το χεράκι. Γέρνουν ο ένας στον ώμο του άλλου όταν είναι μόνα τους στο σαλόνι και βλέπουν παιδικά στην τηλεόραση πχ, ενώ οι γονείς κοιμούνται.
9. Το «μαζί-μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε» τα εκφράζει απόλυτα.
10. Είναι πιο τολμηρά: δοκιμάζουν καινούργια φαγητά ή θέλουν να δουν νέες ταινίες με γυαλιά 3-ντι πχ – διστακτικά, λίγο ο ένας λίγο ο άλλος, και είναι πιο ανοιχτά σε καινούργιες εμπειρίες επειδή τσιγκλάνε το ένα το άλλο.
11. Μαθαίνουν να μοιράζονται τα πάντα, από τα παιχνίδια μέχρι τα ρούχα τους. Όχι πάντα με τρελή χαρά… αλλά σιγά σιγά συνηθίζουν ότι το «δικό σου και δικό μου» είναι σχετική έννοια.
Γενικά τα συνηθίζεις κι εσύ η μαμά τα δίδυμα/τρίδυμα κλπ: από τα 5-6 χρόνια τους κι ύστερα, σου αφήνουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο επειδή ασχολούνται το ένα με το άλλο, παίζουν μεταξύ τους και βρίσκουν κοινές δραστηριότητες όσο διαφορετικά κι αν είναι. Και… εκτιμάς τα καταπληκτικά, υπέροχα «καλά» τους στοιχεία όσο μεγαλώνουν και τα αφήνεις πίσω σου…
Διαβάστε το πρώτο μέρος:
Άλλο δύο παιδιά, άλλο δίδυμα – Το ζει και το γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη
Το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη «Τα δίδυμα παιδιά που ακούνε… τα πάντα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
