Τα παιδιά χρειάζονται να βρίσκονται σε διαρκή επαφή μαζί μας προκειμένου να νιώθουν ασφάλεια. Ό,τι διακόπτει αυτή την απρόσκοπτη σύνδεση, φαίνεται ότι τα παιδιά το εκλαμβάνουν ως απειλή. Έτσι, αν το ενδιαφέρον τους στραφεί προς τις ανάγκες ενός άλλου παιδιού, ακόμα και αν είναι ο αδερφός ή η αδερφή του, δεν μπορούν παρά να νιώσουν ότι κάτι τους «κλέβει».
Η ζήλεια μπορεί να μεγεθυνθεί ιδίως αν τα αδέρφια τους έχουν κλίση σ΄έναν τομέα, στον οποίο έχουν και οι γονείς τους. Για παράδειγμα, αν το μεγαλύτερο παιδί είναι καλό στο σκι και το μικρότερο στις Τέχνες, αλλά ο μπαμπάς τους υπήρξε δεινός σκιέρ, το δεύτερο παιδί νιώθει να απειλείται περισσότερο, γιατί πιστεύει ότι έτσι έρχεται πιο κοντά ο μπαμπάς του με τον αδερφό του ή με την αδερφή του, παρά με εκείνο.
Ποιο είναι λοιπόν το μεγάλο μυστικό; Να αφιερώνουμε one-to-one χρόνο σε κάθε παιδί, να κάνουμε δηλαδή και δραστηριότητες ξεχωριστά με το κάθε παιδί, ανάλογα τα ενδιαφέροντά του, ή απλώς να περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί του, οι δυο μας, χωρίς βέβαια να επιτρέπουμε κανένα τηλέφωνο ή εξωτερικό παράγοντα να μας διακόπτει. Αυτής της ποιότητας η επαφή, η ουσιαστική επαφή, κάνει τα παιδιά να αισθάνονται πιο ασφαλή, άρα και να μην νιώθουν να απειλούνται τόσο συχνά ή με την ίδια ένταση.
Επίσης, αντί να κάνουμε το παιδί να νιώθει άσχημα που αισθάνεται ζήλεια, μπορούμε να του δείξουμε ότι κατανοούμε πώς νιώθει. Μπορούμε να του πούμε κάτι σαν: «Πρέπει να είναι ενοχλητικό να έχεις μια αδερφή που είναι δημοφιλής και τα πάει καλά στο ποδόσφαιρο και στα μαθήματα, είναι λίγο εκνευριστικό αυτό, ε;».
Έτσι, βοηθάμε το παιδί να νιώσει καλύτερα, γιατί του δείχνουμε πως αυτό που νιώθει δεν είναι κακό, αλλά κάτι αναμενόμενο και φυσιολογικό μέχρι έναν βαθμό, τακτική που το κάνει να αισθάνεται λιγότερο μόνο και αποκλεισμένο προσπαθώντας να αντιμετωπίσει και τα δύσκολα συναισθήματα του.
Διάβασε επίσης:
