Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το γάλα ήταν ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε στο ψυγείο. Η μητέρα μου με κυνηγούσε καθημερινά με ένα ποτήρι γάλα στο χέρι. “Πιες το γάλα σου για να ψηλώσεις” μου έλεγε, “πιες το γάλα σου για να κάνεις γερά κόκκαλα” μου τόνιζε. Θυμάμαι πως δεν υπήρχε πρωινό χωρίς ένα ποτήρι γάλα και δεν έπεφτα στο κρεβάτι αν δεν έπινα το γάλα μου. Μεγάλωσα και έκανα κι εγώ παιδιά έχοντας πάντα στο μυαλό μου πόσο σημαντικό είναι το γάλα για την ανάπτυξή τους.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, διαβάζω πολλά δημοσιεύματα κάποιων που διατείνονται ειδικοί, και μπορεί και να είναι δεν γράφω για να το αμφισβητήσω, οι οποίοι κινδυνολογούν εναντίον του γάλατος, και συγκεκριμένα του αγελαδινού.
Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, πέφτω σε άρθρα που εξηγούν γιατί το αγελαδινό γάλα είναι επικίνδυνο και οι εξηγήσεις τους, χωρίς να είμαι ειδικός, παρά μια απλή μητέρα που θέλει να ενημερώνεται μου δεν μου φαίνονται παράλογες. Απ’ όσα έχω διαβάσει λοιπόν, έχω αποκομίσει πως στις σύγχρονες “πολιτισμένες” κοινωνίες, όπως η δική μας, οι αγελάδες που δεν σφάζονται για τροφή, προορίζονται για την παραγωγή γάλακτος. Αυτές οι αγελάδες προκειμένου να κατεβάσουν γάλα πρέπει να γεννήσουν. Μόλις γεννήσουν τις αποχωρίζουν από τα μικρά τους γρήγορα και αρχίζουν να τις αρμέγουν συστηματικά. Αυτές οι γαλακτοφόρες αγελάδες παίρνουν ειδικές ορμόνες για να συνεχίσουν να παράγουν διαρκώς γάλα, το οποίο το αρμέγουν καθημερινά με μηχανές. Το διαρκές αυτό άρμεγμα, όμως, προκαλεί πληγές στους μαστούς τους. Οι πληγές αιμορραγούν συνεχώς και δημιουργούν φλεγμονές και πύον. Προκειμένου να γίνουν καλά οι μολύνσεις και οι πληγές, οι αγελάδες παίρνουν ισχυρά αντιβιοτικά. Αντιβιοτικά που κάνουν καλά ακόμη κι ένα βόδι! Πού πάνε όλα αυτά τα αντιβιοτικά, οι ορμόνες, το αίμα και το πύον; Είναι μέσα στο γάλα και παραμένουν μέσα στο γάλα γιατί η παστερίωση δεν εξουδετερώνει τίποτα από αυτά, καθώς η παστερίωση σκοτώνει μόνο τα μικρόβια.
Εκτός αυτού, η πληροφόρηση που φτάνει στα αυτιά μου τύπου, “μου είπε η θεία της θείας ω θεία που της είπε ο γιατρός της” – και που ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά, ωστόσο δες δεν θες επηρεάζεσαι – μιλάει για τους γιατρούς που ασχολούνται με τον καρκίνο και το πρώτο πράγμα που «κόβουν» σ’ έναν άνθρωπο που έχει διαγνωστεί με τη συγκεκριμένη νόσο είναι τα γαλακτοκομικά! Από την άλλη δεν έχει βγει κάποιος γιατρός, δεν ξέρω, μου διαφεύγει κάτι; – να πει υπεύθυνα ότι όλα αυτά είναι ανυπόστατα. Αλλά ακόμα κι αν το πει, πόσο σίγουρος μπορεί να είναι κανείς στις μέρες μας για τα συμφέροντα που παίζονται με τις μεγάλες εταιρίες παραγωγής γάλακτος; Όσο σίγουρο είναι ότι μας ψεκάζουν…
Είναι γεγονός πως δεν ζούμε πια στα χωριά, που πίναμε γάλα κατευθείαν από το βυζί της αγελάδας. Που απλά το βράζαμε για τα “μικρόβια” και αυτό ήταν όλο. Εγώ με αυτό μεγάλωσα και αυτό ήξερα. Και όντως, υπό τέτοιες συνθήκες “παραγωγής” δεν μπορεί, παρά να ήταν θησαυρός. Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν και έχω το δικαίωμα να αναρωτιέμαι και να ζητώ απαντήσεις.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
