Ίσως να είμαστε τελικά οι τελευταίοι που συνειδητοποιούμε πόσο έχει μεγαλώσει το παιδί μας. Και το παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα και τα δικά του όρια που θα έπρεπε να σεβόμαστε ακριβώς όπως σεβόμαστε τα όρια και των ενηλίκων.
Μία από τις μεγαλύτερες παγίδες είναι το χιούμορ. Συχνά νομίζουμε ότι μπορούμε να «πειράζουμε» τα παιδιά για οτιδήποτε μόνο και μόνο επειδή είναι παιδιά και εμείς, ως μεγάλοι, δικαιούμαστε να τους κάνουμε χιούμορ όποτε και για ό,τι μα ό,τι θέλουμε. Δεν είναι όμως έτσι. Γιατί εμείς είμαστε οι πρώτοι που δεν πρέπει να κάνουμε κάτι ανάλογο.
Ας δούμε μαζί 5 σχόλια που εύκολα μπορούν να μας ξεφύγουν και για τα οποία θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
1.
Για το βάρος του: Δεν επιτρέπεται πια στην εποχή μας να σχολιάζουμε το βάρος του παιδιού, είτε πούμε «μα πόσο κοκκαλιάρα είσαι» είτε πούμε «τι κοιλίτσα είναι αυτή που έχεις κάνει;». Απλώς δεν επιτρέπεται κανείς να κάνει τέτοια σχόλια, ούτε εμείς. Υπάρχουν άλλοι τρόπου να μιλήσουμε για αυτά τα ζητήματα, αν όντας τίθεται θέμα. Το ίδιο ισχύει για το τι έφαγαν. Ένα παιδί που μια μέρα θα πεινάει περισσότερο και θα φάει δεύτερο πιάτο ή θα φάει πολύ, μπορεί απλώς να το έχει ανάγκη λόγω της ανάπτυξής του. Με τίποτα δεν μπορούμε να το σχολιάσουμε, όπως π.χ «χμμμ, κάποιος έχει ορεξούλα σήμερα».
2.
Για τις φιλίες τους: Ιδίως για να τα πειράξουμε αν είναι το αγόρι τους ή το κορίτσι τους. «Σε είδα να μιλάς με τον Γιώργοοοοοοο, μήπως είναι ο φιλαράκος σου;» (με νόημα). Μια τέτοια φράση φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση το παιδί και παραβιάζει και την προσωπική του σφαίρα. Προφανώς, αν θέλει να μας πει κάτι θα πρέπει να έχουμε δημιουργήσει τον χώρο ή να τον/την ρωτήσουμε σε άλλο πλαίσιο και χωρίς να προσωποποιούμε.
3.
Να σχολιάζουμε το γεγονός ότι δεν θέλουν να τα αγγίξουμε ή να τα φιλήσουμε: Τα παιδιά έχουν τον δικό τους χρόνο και τη δική τους διάθεση κάθε στιγμή. Δεν είναι αναγκασμένα ούτε να τα αγκαλιάζουμε, ούτε να τα φιλάμε χωρίς τη συγκατάθεσή τους, αφού πρόκειται για το σώμα τους! Και το σώμα τους μόνο εκείνα μπορούν να το ορίζουν. Άρα, δεν μπορούμε να πούμε κάτι σαν «δεν έχει σήμερα φιλάκι η θεία; Μα τι έπαθες; Έχεις τις ανάποδές σου;». Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε την ευθύνη στο παιδί και να το φορτώσουμε και ενοχές επειδή απλώς δεν έχει κέφι τη δεδομένη στιγμή να τον/την φιλήσει κάποιος.
4.
Να τα κοροϊδεύουμε όταν υψώνουν τη φωνή τους για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους: «Πω πω γουάου, σήμερα είσαι αφεντικό ε; Για να ακούσουμε τι έχεις να μας πεις». Το καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο, ιδίως όταν τα παιδιά βρίσκονται σε συναισθηματική φόρτιση και ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε όλοι ότι ο εγκέφαλος των παιδιών δεν έχει αναπτυχθεί πλήρως όπως των ενηλίκων και πως σε κάθε ηλικία έχουν άλλες γνωσιακές δεξιότητες. Πολλές φορές τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται καν ότι λέμε κάτι για πλάκα (μα αν το καλοσκεφτούμε τι είδους χιούμορ είναι κι αυτό εκ μέρους μας;), αλλά νομίζουν ότι κυριολεκτούμε. Σε αυτή την περίπτωση και πληγώνονται και βγάζουν λάθος συμπεράσματα για τους τομείς που σχολιάζουμε.
