Ο κάθε γονιός έχει το δικό του «μαγικό ραβδάκι»: τον ιδανικό τρόπο που έχει ο ίδιος ή η ίδια για να μιλάει στο παιδί του. Για εμένα ήταν πάντα η Τέχνη, και ιδίως ο κινηματογράφος. Πιστεύω πως αν θέλεις να αποκτήσει το παιδί σου ενσυναίσθηση ο καλύτερος τρόπος είναι να μπει στη θέση του άλλου και να δει έστω και για λίγο τον κόσμο μέσα από τη δική του οπτική. Γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε το ίδιο, δεν έχουμε την ίδια οικογενειακή ιστορία, ούτε την ίδια ψυχοσύνθεση, ούτε τις ίδιες εμπειρίες.
Έτσι, χθες παρακολούθησα μια υπέροχη ταινία στην ΕΡΤ2, το Words on Bathroom Walls. Η ταινία αφορά την ιστορία του πνευματώδους και εσωστρεφούς Άνταμ. Αρχικά ο Άνταμ φαίνεται να είναι ένας τυπικός έφηβος – λίγο ατημέλητος με λίγο έξτρα θυμό και ενθουσιασμένος για το μέλλον, που θέλει να ακολουθήσει το όνειρό του να γίνει σεφ. Όταν αποβάλλεται στα μισά της τελευταίας χρονιάς του, μετά από ένα περιστατικό στο μάθημα της χημείας, ο Άνταμ διαγιγνώσκεται με σχιζοφρένεια. Κι έπειτα αρχίζουμε να βιώνουμε τη ζωή μέσα από τα δικά του μάτια.
Μάλιστα, ένα εξαιρετικό εύρημα της ταινίας είναι ότι οι φωνές μες στο μυαλό του Άνταμ προσωποποιούνται, τις υποδύονται ηθοποιοί. Κι έτσι βλέπουμε μαζί με τον Άνταμ τους πρωταγωνιστές του μυαλού του, τι του λένε, πώς τον παγιδεύουν. Πόσο αβάσταχτο μοιάζει το να μην μπορεί κανείς να διακρίνει τι είναι πραγματικότητα και τι όχι! Θέλω λοιπόν το παιδί μου να καταλάβει τη σημαίνει να δίνεις μάχη με μια ψυχική ασθένεια; Ας δει μαζί μου αυτή την ταινία για να μπορέσουμε να μιλήσουμε, για να ξέρει πως ο διπλανός του μπορεί να κρύβει κάτι τέτοιο μέσα του. Να μην προτρέχει να βγάλει συμπεράσματα για κανέναν, αν δεν συζητήσει μαζί του, αν δεν τον/την γνωρίσει για να μάθει την προσωπική του ιστορία.
Η ταινία θίγει επίσης και τη σχέση του Άνταμ με τη μητέρα του και τον πατριό του. Το πόσο δυσκολεύεται να τον αποδεχθεί, όπως και το νέο μωράκι που έχει φέρει στον κόσμο η μητέρα του με τον νέο σύντροφό της. Ωστόσο, είναι και ο ίδιος ο Άνταμ που θα διαπιστώσει πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, πως και οι μεγάλοι μπορεί να κάνουν καταβάλλουν προσπάθειες για να είναι το παιδί τους καλύτερα, χωρίς το παιδί να το βλέπει.
Μετά το επίμαχο επεισόδιο, ο Άνταμ στέλνεται σε μια Καθολική Ακαδημία για να τελειώσει τη χρονιά. Ο Άνταμ παλεύει να κρατήσει την ασθένειά του μυστική από τους συμμαθητές και το περιβάλλον του, μέχρι να αποφοιτήσει και να μπορέσει να εγγραφεί στη σχολή μαγειρικής. Γιατί ο Άνταμ είναι χαρισματικός: μαγειρεύει υπέροχα και μπορεί μέσα από τα πιάτα του να εκφράζει τα συναισθήματά του. Παράλληλα είναι και τυχερός καθώς έχει βρει από νωρίς τον δρόμο του στη ζωή.
Ο Άνταμ θα γνωρίσει επίσης την ειλικρινή και έξυπνη Μάγια και μεταξύ τους θα υπάρξει μια έντονη ψυχική σύνδεση. Τώρα, με την αγάπη και την υποστήριξη της φίλης του και της οικογένειάς του, ο Άνταμ ελπίζει για πρώτη φορά ότι μπορεί να δει το φως και να θριαμβεύσει, πέρα από τις προκλήσεις που τον περιμένουν. Η μαμά του, που είναι διαρκώς δίπλα του και παλεύει μαζί του θα τού υπενθυμίσει κάθε φορά πως είναι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει μια κατάσταση, δεν είναι ο ίδιος η ασθένειά του. Η ασθένειά του δεν καθορίζει το ποιος είναι , εκείνος καθορίζει το ποιος θέλει να γίνει.
Όσες περισσότερες ποιοτικές ταινίες δουν τα παιδιά (προσωπικά πιστεύω ότι ο κινηματογράφος θα έπρεπε να αποτελεί ένα καθημερινό εργαλείο στα σχολεία), όσα περισσότερα βιβλία, όσες περισσότερες αναφορές μπορούμε να χαρίσουμε στα παιδιά μας, τόσο θα μπορέσουν να κατανοήσουν καλύτερα τους ανθρώπους και τον κόσμο γύρω τους.
