Σήμερα παντρεύομαι, πατέρα.
Εγώ, που όταν μου έλεγες χαρούμενος «εγώ στον γάμο σου…», σε διέκοπτα πριν καν προλάβεις να ολοκληρώσεις την φράση σου «μπα, εγώ δεν θα παντρευτώ ποτέ…».
Δεν πίστεψες ποτέ ότι δεν θα παντρευτώ.
Δεν ξέρω γιατί.
Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι δεν θα είσαι στον γάμο μου.
Δεν ξέρω γιατί.
Σε όλο το διάστημα της προετοιμασίας, δεν βρήκα χρόνο και αντοχές ούτε να πονέσω για την απουσία σου, φευγαλέα μόνο, ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά όταν έπρεπε να συμπληρώσω στο προσκλητήριο το όνομα της οικογένειάς μας. Έγινε τότε μια συζήτηση για το αν πρέπει να συμπεριλάβω ή όχι το δικό σου όνομα, πλάι σ’ αυτό της μαμάς. Συζητήσεις μεταξύ συγγενών για το αν είναι «γρουσουζιά αυτό το πράγμα» ή «το σωστό είναι να το γράψετε». Δεν συζήτησα τίποτε. Ήμουν κάθετη. Είμαστε πάντα οικογένεια. Είμαι πάντα η κόρη σου. Έγραψα, μετά από τόσα χρόνια και πάλι το όνομά σου.
Όλο αυτόν τον καιρό με βομβάρδιζαν με προτάσεις για το ποιος θα με συνοδεύσει στην εκκλησία. Όλα τα ονόματα που μπορείς να σκεφτείς και όλες οι μάρκες αυτοκινήτων «παρέλασαν» από μπροστά μου σαν ιδανικές επιλογές σε συναντήσεις, τηλέφωνα και μηνύματα. Καμιά επιλογή δεν με ικανοποιούσε, γιατί εγώ μέσα μου το μετέφραζα σαν αντικατάσταση και δεν ήθελα να σε αντικαταστήσω με κανέναν. Επέλεξα να πάω μόνη μου.
Σήμερα όμως, αμέσως μόλις έβαλα το φόρεμά μου ένιωσα να καταρρέω όπως τότε που σε ‘χασα. Ίσως και περισσότερο. Η γυάλα στην οποία με είχες κλείσει για να μεγαλώνω προστατευμένη πλάι σου, έσπασε μια για πάντα.
Μου πρότειναν όλοι τους δεκάδες τρόπους να σε τιμήσω σήμερα, να σε βάλω «ενεργά» στην παρέα μας και να ναι σαν να μην λείπεις. Με έναν λόγο, ένα αναμμένο κερί, μια παλιά φωτογραφία μας μαζί, μια κενή θέση με ένα μήνυμα και τόσες άλλες προσπάθειες για να καλύψω ένα κενό που ομολογουμένως, δεν καλύπτεται.
Αφού λείπεις γαμώτο. Λείπεις.
Πώς να προσποιηθώ εγώ ότι είσαι εδώ;
Δεν θα χαρείς που η κόρη σου παντρεύεται τελικά – κι ας έλεγε το αντίθετο.
Δεν θα με παραδώσεις στον γαμπρό με βουρκωμένα μάτια.
Δεν θα χορέψεις μαζί μου τον πρώτο χορό.
Δεν θα προσπαθήσεις να βγάλεις λόγο – που θα καταλήξει σε κλάμα.
Σ’ αυτό το άλμπουμ της ζωής μου δεν θα στέκεσαι δίπλα μου.
Αλλά μέσα μου.
Ξέρω πως σήμερα θα ‘θελες να σκέφτομαι μονάχα τη χαρά μου κι όχι την απουσία σου. Δεν ήθελες ποτέ να μου κλέβεις ευτυχία, παρά μόνο να μου δίνεις. Όπως τότε, στο λούνα παρκ, που με άφηνες να νομίζω ότι πετύχαινα όλους τους στόχους και πλήρωνες κρυφά το έπαθλο.
Θυμάμαι τώρα τα τελευταία σου λόγια. Πως η ζωή πάντα συνεχίζεται και πρέπει να εστιάζω στις χαρές.
Κι είχες δίκιο πατέρα. Η ζωή πάντα συνεχίζεται…
Και σήμερα, στον γάμο μου, «είσαι» μαζί μου.
Και σε έξι μήνες, θα γράψω ξανά το όνομά σου.
Γράφει η Έλενα Θάνου
Διαβάστε επίσης:
Πού είσαι γιαγιά να με δεις να μεγαλώνω;
Mαμά γερνάω και γίνομαι ίδια με σένα
