Γονείς που κάνουν στα παιδιά τους όλα τα χατίρια, γονείς που βαφτίζουν “υπομονή” την δική τους ανικανότητα να θέσουν όρια, γονείς που δικαιολογούν το παιδί τους ακόμα κι όταν φταίει.
Πώς θα μάθει το παιδί ότι υπάρχουν όρια στη συμπεριφορά; Πώς θα μάθει να ζητάει συγγνώμη όταν φταίει; Πώς θα μάθει να περιμένει, να έχει ψυχραιμία, να μην υποτιμά και να μην απαξιώνει τα πάντα;
Με αφορμή τα τελευταία περιστατικά νεανικής βίας αλλά και της αντίδρασης των γονιών που πολλές φορές μοιάζει υποστηρικτική αλλά ουσιαστικά δείχνει έλλειψη σεβασμού και ορίων, διαβάσαμε μια πολύ όμορφη ανάρτηση από τον ψυχολόγο Αχιλλέα Υφαντίδη.
Δεν ξέρουμε αν ο ίδιος εμπνεύστηκε όσα έγραψε από την επικαιρότητα, όμως, σίγουρα, όλα όσα γράφει πρέπει να τα διαβάσουν όλοι οι γονείς που μεγαλώνουν παιδιά, ειδικά στην εφηβεία:
“Αγαπητέ γονιέ:
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει δικαιολογώ όλες του τις συμπεριφορές.
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει σφυρίζω αδιάφορα μπροστά στα προβλήματα που γεννούν οι κακές συμπεριφορές του.
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει του δίνω λευκή επιταγή να δρα ανεξέλεγκτα, άκριτα, και υπεροπτικά επαναπαυμένο ότι ο γονέας θα είναι πάντα εκεί για να το ξελασπώσει ή για να αναλάβει αυτός τις ευθύνες που αναλογούν σε αυτό.
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει του κάνω όλα τα χατίρια και συνεχώς το καλομαθαίνω, το κακομαθαίνω, το νταντεύω.
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει ότι το ποτίζω με την απολύτως εσφαλμένη και παραπλανητική εντύπωση ότι μπορεί να έχει πάντα όλα όσα θέλει στη ζωή του, όποτε τα θέλει και για όποιον λόγο τα θέλει.
Δεν σημαίνει του ανοίγω με υπομονή, προσπάθεια και προσωπική ψυχική φθορά όλους τους δρόμους της ζωής για να τους περπατήσει ενώ αυτό τους απαξιώνει και τους υποτιμά θεωρώντας τους δεδομένους.
Δεν σημαίνει περπατάω εγώ αντί για το παιδί μου τους δρόμους που έχω ανοίξει γι’ αυτό, μπερδεύοντας τη βοήθεια που οφείλω να του προσφέρω με τον ευνουχισμό της δικής του οφειλόμενης προσπάθειας.
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει ότι ποινικοποιώ τις ποινές που θα πρέπει να έχει αν δεν εφαρμόζει συγκεκριμένους οικογενειακούς και κοινωνικούς κανόνες γιατί «είναι παιδί του πουλάκι μου».
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει βάζω απέναντι ή στήνω στον τοίχο – χαρακτηρίζοντας συλλήβδην ως αντιπάλους – όσους προσπαθούν να το νουθετήσουν ή να το κριτικάρουν γόνιμα και με ευγένεια.
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει στρέφομαι απέναντι σε παιδιά άλλων (συναθλητές, συμμαθητές, φίλους, γνωστούς), θεωρώντας ότι υποτιμώντας αυτά ή κόβοντας δικές τους ευκαιρίες ή ορθώνοντας σε αυτά εμπόδια ή ασκώντας σε αυτά κακοπροαίρετη κριτική ακόμη και συκοφαντία, εξυψώνω με τον τρόπο αυτό το δικό μου παιδί.
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει ότι εμπιστεύομαι τυφλά την κρίση του, σιωπώ αδιάφορα στα λάθη του, βαφτίζω τις ενοχές ή τις τύψεις μου ως ανεκτικότητα.
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει μόνο του μαθαίνω να ζει με ψηλά το κεφάλι στη ζωή αλλά επίσης, του μαθαίνω να ρίχνει τα μούτρα του και να ζητάει ταπεινά συγγνώμη όταν φταίει, διορθώνοντας μετέπειτα τη στάση ζωής και τη συμπεριφορά του”.
Διάβασε επίσης:
