«Από τότε που η γυναίκα μου γέννησε, δεν μπορώ με τίποτα να την δω ερωτικά!» μου εξομολογήθηκε ένας συνάδελφός μου, την ώρα που πίναμε χαλαρό καφέ έξω από τη δουλειά. «Έχεις καμία ιδέα για να πως θα το ξεπεράσω;»
Η αποκάλυψη με άφησε άφωνη, κυρίως γιατί, γνωρίζοντάς τους από καιρό, ήξερα πως στα δύο χρόνια του δεσμού τους και στα τρία του γάμου τους υπήρξαν πολύ ερωτευμένοι. Επιπλέον, η απόφασή τους να γίνουν γονείς ήταν παραπάνω από συνειδητή: είχαν αποκτήσει τα δίδυμα με εξωσωματική, μετά από πολλές προσπάθειες. Την ίδια στιγμή ωστόσο, θυμήθηκα ανάλογες εκμυστηρεύσεις φίλων ανδρών ή συναδέλφων που, είτε στην πλάκα, είτε σοβαρά, δήλωναν πως η φλόγα του γάμου είχε σβήσει αμέσως μόλις το μωρό ήρθε από το μαιευτήριο στο σπίτι. Στο μυαλό μου ήρθαν διάφορες ατάκες: « Δεν μου κάνει πια κούκου με τίποτα…» ή « Την είδα να αλλάζει το μωρό και ξενέρωσα..» ή ακόμη και: « Ο θηλασμός είναι κάπως αηδιαστικός, ή έτσι μου φαίνεται;»
Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Με το που γεννιέται ένα παιδί το κέντρο βάρους του ενδιαφέροντος της γυναίκας μετατοπίζεται από τον σύζυγο- εραστή στο βρέφος. Οι προτεραιότητες αλλάζουν δραματικά. Το βρέφος απαιτεί διαρκή φροντίδα, η μητέρα προσπαθεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του, κι επειδή η ανάγκη για φροντίδα του μωρού – ειδικά τον πρώτο καιρό – είναι εξαντλητική για τη μητέρα, δεν της μένει ούτε χρόνος, αλλά ούτε και μυαλό για να ασχοληθεί με τον σύζυγο. Επιπλέον, με την έλευση του μωρού, η ερωτική πλευρά της γυναίκας ατονεί, καθώς επιτελείται περιέργως η μύηση της σε έναν ρόλο πιο πνευματικό, σε έναν ρόλο αρχέγονο – αυτόν της μητρότητας. Αυτός ο νέος ρόλος την εμπλουτίζει με τόση ευδαιμονία, τόση ευτυχία, αλλά και τόση ευθύνη, που η θηλυκή της φύση για λίγο παραγκωνίζεται, καθώς το μητρικό ένστικτο- με όσα αυτό συνεπάγεται- την κατακλύζει ολοκληρωτικά. Ο σύζυγος – πατέρας παρακολουθεί αμήχανος την μεταμόρφωση της συζύγου – ερωμένης από «αντικείμενο του πόθου» σε ένα σύμβολο αγιοποιημένο, αυτό της «Μητέρας- Παρθένου».
Η πρόκληση εξαφανίζεται. Είναι κακό να ποθούμε τη σύζυγο τώρα που έγινε μητέρα.. τζιζ, τζιζ, τζιζ!!! Ειδικά, όταν τα σέξι εσώρουχα, το μακιγιάζ κι η ερωτική της διάθεση έχουν αντικατασταθεί από άνετα ρούχα, απεριποίητα μαλλιά, και στήθη που στάζουν γάλα, αντί να στάζουν σεξ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε ένα από τα μεγαλύτερα καμπαρέ του Παρισιού, οι χορεύτριες έχουν γυμνό τον έναν μαστό, εκτεθειμένο ερωτικά στα μάτια του κοινού, ενώ τον άλλον καλυμμένο – επειδή συμβολίζει τη μητρική φύση και ως εκ τούτου οφείλει να είναι «σεμνός, προφυλαγμένος από βλέμματα, και κυρίως προφυλαγμένος από τον πόθο». Εξάλλου, είναι γνωστό σε όλους πως οι άνδρες πάσχουν από το σύνδρομο «Πόρνης – Μαντόνας»: μπορούν να ποθούν οποιαδήποτε γυναίκα πλην των αγιοποιημένων μέσα τους μητέρων.
Στις μέρες μας, όπου σύμφωνα με μελέτες, τα πορνό σάιτ δέχονται το 2% της συνολικής διακίνησης του ίντερνετ, με το You Porn να έχει 100 εκατομμύρια θεάσεις την ημέρα (!), δε φαντάζει και τόσο ακατανόητο, το ότι οι άντρες μεταφέρουν τον πόθο τους από την πρώην ερωμένη και νυν μητέρα του παιδιού τους σε…άλλα «ερωτικά αντικείμενα». Η εύκολη πρόσβαση σε προκλητικές εικόνες, όπου το ερέθισμα δεν είναι μόνο άμεσο αλλά είναι και.. «επαγγελματικό», καθιστά ακόμη πιο δύσκολο για αυτούς να διεγερθούν από μία μητέρα που έχει ως κύριο μέλημά της το μωρό. Είναι δύσκολο να είσαι σέξι όταν ανησυχείς για το αν θήλασε ικανοποιητικά το μωρό σου, για το αν ρεύτηκε και για το αν θα κοιμηθεί αρκετά, ώστε να προλάβεις να ξεκλέψεις κι εσύ κάποιες ώρες ύπνου. Συγγνώμη, δεν είναι προφανές;;! Για τους άντρες – πάλι, συγγνώμη- όχι, δεν είναι! Η «εικόνα» για αυτούς είναι σημαντική, ακόμη κι αν φαντάζει, σε μας τις γυναίκες, ασήμαντη, μέσα στην καινούργια απαιτητική κατάσταση της μητρότητας. Τι κι αν γίναμε μάνες; Οι άντρες μας θέλουν πίσω την ερωμένη τους. Θέλουν πίσω την πρόκληση, τη ζαρτιέρα, τα ερωτόλογα, τα ψηλά τακούνια. Θέλουν πίσω τη θηλυκότητά μας. Την ίδια στιγμή, εμείς νιώθουμε τόσο απορροφημένες από το «θείο βρέφος», ώστε η θηλυκότητά μας είναι πια… μία θολή ανάμνηση, που φαντάζει αδύνατον να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα των πάμπερς, των συχνών γευμάτων και της αυπνίας των πρώτων μηνών της ζωής του παιδιού μας. (Ποιο σεξ και κουραφέξαλα; Εδώ, καιγόμαστε…)
Η ερωτική ζωή ενός ζευγαριού δε θα είναι ποτέ ίδια μετά από την έλευση ενός παιδιού, κι αυτό είναι ένα αξίωμα που όσο νωρίτερα το κατανοήσουμε, τόσο λιγότερο θα ταλαιπωρηθούμε. Ένα μωρό ενώνει συναισθηματικά ένα ζευγάρι και την ίδια στιγμή το απομακρύνει σαρκικά. Μένει στα χέρια του ζευγαριού όμως να μετρήσει τις ερωτικές του εφεδρείες (αυτές, από.. παλιά), να αναζητήσει νέους τρόπους ερωτικής έκφρασης, να προσεγγίσει διαφορετικά το θέμα του σεξ (ίσως λιγότερα αυθόρμητα, αλλά πιο ουσιαστικά), να ξαναθυμηθεί το άρωμα του έρωτα, δίνοντας νέα δυναμική στη σχέση μέσα από τον καινούργιο του ρόλο.
Η προσπάθεια είναι δύσκολη και προαπαιτεί αγάπη και αληθινή διάθεση για συντροφικότητα. Γιατί αν ο πόθος δεν υπάρχει πια, θα πρέπει να τον …επινοήσουμε. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο εύκολο του κόσμου.
Διαβάστε επίσης:
Οι σχέσεις που αλλάζουν όταν γινόμαστε γονείς – ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν
Σεξ, ύπνος, χάζεμα και άλλα μη αναγνωρισμένα γονεϊκά δικαιώματα
