Θέλεις ένα παιδί που σου ζητάει συνέχεια ένα ποτήρι νερό ή ένα παιδί που με ευχαρίστηση θα το βάζει μόνο του (και θα σου φέρνει και σένα επειδή σε σκέφτεται); Θέλεις ένα παιδί που όταν πάει στο δικό του σπίτι θα ξέρει πως να φροντίζει τον εαυτό του, την καθημερινότητά του, το σπίτι του, τους λογαριασμούς ή ένα παιδί που θα σου λέει να στέκεσαι στην ουρά της εφορίας με εξουσιοδότηση;
Όλοι οι γονείς θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που θα μπορούν μια μέρα να σταθούν στα πόδια τους, αλλά για πολλούς γονείς αυτό το “μια μέρα” είναι πολύ μακριά. Δεν αφήνουν τα παιδιά να κάνουν όλα όσα μπορούν “επειδή είναι παιδιά”, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και να μάθουν να αναλαμβάνουν ευθύνες. Κάποιοι άλλοι γονείς, μάλιστα, ίσως και οι περισσότεροι, αναθέτουμε ευθύνες στα παιδιά (συμμάζεψε το δωμάτιό σου, πήγαινε τα πιάτα στον νεροχύτη κ.α.) σαν να ήταν αγγαρείες.
Αν έχεις αναρωτηθεί πως γίνεται πολλοί νεαροί ενήλικες να αναλαμβάνουν με εξαιρετική επιτυχία στη δουλειά τους ευθύνες αλλά στο σπίτι τους δεν μπορούν να πλύνουν τα πιάτα, αν έχει αναρωτηθεί πως γίνεται να είναι επιτυχημένοι, να φροντίζουν τις φιλίες τους ή τις σχέσεις τους αλλά όχι την καθημερινότητά τους, ίσως η απάντηση να είναι επειδή… έγιναν εγωιστές της ζωής!
Έτσι το αναφέρει ο ψυχολόγος Αχιλλέας Υφαντίδης, ειδικός στη Ψυχολογία των Αθλημάτων Υψηλής Απόδοσης, που δίνει μια εξαιρετική συμβουλή στους γονείς αλλά και στα παιδιά στην τελευταία του ανάρτηση για το πώς μαθαίνεται η συλλογικότητα, η ευθύνη αλλά και ενσυναίσθηση σε ένα παιδί:
“Άκου παιδί μου:
Νιώθεις σημαντικός όταν σου δίνει την ευθύνη ο προπονητής να καθαρίσεις τις φάσεις στο γήπεδο ή να συμμαζέψεις το παιχνίδι της ομάδας, αλλά γκρινιάζεις όταν σου δίνει την ευθύνη ο γονιός να καθαρίσεις το δωμάτιό σου ή να συμμαζέψεις το σπίτι.
Θεωρείς φυσιολογικό όταν ο προπονητής σου σού αναθέσει να μαζέψεις κώνους, πιατάκια και μπουκαλάκια μετά την προπόνηση αλλά θεωρείς αφύσικο όταν ο γονιός σου σού αναθέσει να μαζέψεις το πιάτο σου και το ποτήρι σου από το τραπέζι μετά το φαγητό.
Υπερηφανεύεσαι όταν σε θεωρούν παίχτη για όλες τις δουλειές στην ομάδα, αλλά γκρινιάζεις όταν θεωρείς ότι είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές στην οικογένεια.
Αν λοιπόν θεωρείς ότι οφείλεις να «υπηρετείς» το σύνολο στην αθλητική ομάδα αλλά την ίδια στιγμή συνολικά η οικογενειακή ομάδα οφείλει να «υπηρετεί» εσένα, τότε σκέψου ξανά.
Γιατί έτσι δεν βγαίνουν οι πρωταγωνιστές της ζωής αλλά οι εγωιστές της ζωής“.
