Το παιδί θέλει “παρακάλια” για να πλύνει τα δόντια του, να φάει τα λαχανικά του, να κοιμηθεί νωρίς. “Γιατί κάθε φορά πρέπει να καταλήγουμε να φωνάζω;” αμαρωτιέσαι. Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στις συμβουλές που δίνουμε στο παιδί μας όσο μεγαλώνει και στις “απειλές” που μερικές φορές χρησιμοποιούμε. Άλλο να μάθει το παιδί ως μέρος της ρουτίνας του να πλένει τα δόντια κι άλλο να τα πλένει επειδή “θα σου πέσουν τα δόντια”.
Τα παιδιά σε μικρή ηλικία όταν μαθαίνουν τους βασικούς κανόνες υγιεινής, τους κανόνες του σπιτιού και τις μικρές υποχρεώσεις τους “όπως το να πλένουν τα δόντια τους π.χ.) μας ακολουθούν χωρίς να μας αμφισβητούν. Μεγαλώνοντας αρχίζουν τα “όχι” κι εκεί χρειάζονται την καθοδήγησή μας. Τη συμβουλή μας και όχι τις απειλές. Γιατί οι απειλές δεν διδάσκουν, δεν μαθαίνουν στο παιδί να κάνει κάτι από μόνο του, επειδή το θέλει. Αντίθετα, οι συμβουλές το καθοδηγούν, το μαθαίνουν γιατί κάνουμε κάτι και του δίνουν ικανοποίηση όταν καταφέρνει να κάνει κάτι.
Όπως αναφέρει ο παιδίατρος Κυριάκος Δουλγέρης σε ανάρτησή του, “υπάρχει μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις “απειλές” και τις “συμβουλές” κατά το μεγάλωμα ενός παιδιού”. Για αυτό προτείνει στους γονείς: “Αντί να τρομοκρατούμε τα παιδιά με αρνητικές αόριστες απειλές (με στόχο την άμεση συμμόρφωση), είναι προτιμότερο να τους υπενθυμίζουμε τις συγκεκριμένες επιπτώσεις που θα έχει μία συμπεριφορά, ώστε να καταφέρουν να δουν μόνα τους μία πιο γενική εικόνα.
Οι απειλές, σε κανένα επίπεδο και με κανένα τρόπο, δεν διδάσκουν στο παιδί απολύτως τίποτα. Οι προειδοποιήσεις αντίθετα, στοχεύουν στο να μάθει το παιδί να προσέχει τα αποτελέσματα των προσωπικών του επιλογών.
Μπορεί να υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι τα παιδιά υπακούν σε οδηγίες, χάρη στις απειλές, και τελικά πολλοί γονείς τις επιλέγουμε σε διάφορες περιπτώσεις. Όμως αυτές ακριβώς οι απειλές είναι που τελικά “πεισμώνουν” το παιδί, (είναι η βασική αιτία γιατί το παιδί μας γίνεται πεισματάρικο).
Τελικά οι απειλές λειτουργούν ενάντια στην επιθυμητή υπακοή του παιδιού. Δεν έχουν μακροπρόθεσμα οφέλη. Ίσως να λειτουργούν πρόσκαιρα, όταν τίποτε άλλο δεν λειτουργεί, μα αυτό δε θα κρατήσει για πολύ.
Και τι γίνεται στην περίπτωση που τίποτα άλλο δεν λειτουργεί; Τι γίνεται όταν οι αρνητικές επιπτώσεις δεν δείχνουν να το πειράζουν και πολύ; Ως γονείς είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το παιδί μας, τι το ενοχλεί και τι όχι, τι θα στεναχωρηθεί εάν χάσει και τι όχι, οπότε εμείς θα σκεφτούμε και θα ορίσουμε τις προειδοποιήσεις μας ώστε να έχουν αποτέλεσμα”.
