Όντας 33 χρονών, έχω κάνει πολλές φιλίες. Άλλες κράτησαν, άλλες όχι κι άλλες δεν νομίζω πως ήταν καν πραγματικές. Από κάθε περίπτωση έμαθα κάτι. Από κάθε φιλία αποκόμισα κάποια καλά. Από άλλες κάποια κακά, ίσα-ίσα για να’χω το νου μου για το μέλλον. Κι από άλλες δεν αποκόμισα τίποτα, γιατί δεν υπήρχε λόγος. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, αντιλαμβάνομαι ότι μία είναι η φιλία που έχω κάνει τόσα χρόνια. Που είναι αληθινή και με γεμίζει απόλυτα. Που δεν μπορεί να περάσει μια μέρα χωρίς να μιλήσουμε 120 φορές στο τηλέφωνο. Που στα καλά ή τα κακά είναι το πρώτο άτομο που σκέφτομαι και ΘΕΛΩ να πάρω τηλέφωνο.
Είναι στην ζωή μου. Την αγαπώ και μ’αγαπάει άνευ όρων. Με δέχεται για αυτό που είμαι. Με στηρίζει, με συμβουλεύει, στεναχωριέται με τις λύπες μου, χαίρεται με τις χαρές μου, μερικές φορές παραπάνω κι από μένα. Δεν με κρίνει, δεν με κάνει να νιώθω άβολα, και πάντοτε παίρνει το μέρος μου.
Ναι, για την αδερφή μου μιλάω. Σώπα, θα μου πείτε, σιγά μην δεν ήσουν καλύτερη φίλη με την αδερφή σου. Δεν νομίζω πως πάει έτσι όμως. Ξέρω αδέρφια που δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση ο ένας με τον άλλον. Που δεν ταιριάζουν, που έχουν τελείως διαφορετικές αντιλήψεις ή μια παλιότερη παρεξήγηση έχει φτάσει σε σημείο να τους απομακρύνει.
Με την αδερφή μου είμαστε τελείως διαφορετικές. Από μικρές, δηλαδή, αν και μόνο τρία χρόνια διαφοράς, ήμασταν αντίθετες σε όλα. Από την εμφάνιση μέχρι και τα πιο εσωτερικά θέματα, τα πιστεύω μας. Δεν έχουμε κοινά. Δεν μας αρέσουν τα ίδια πράγματα,. Δεν έχουμε το ίδιο γούστο, ούτε καν τα ίδια κυβικά για να μοιραζόμαστε ρούχα.
Είχαμε μια από αυτές τις σχέσεις του τύπου δεν με αντέχεις, δεν σε αντέχω.
Αν, όμως, έπρεπε να πάμε οικογενειακώς κάπου δεν μπορούσαμε ν’αντιληφθούμε να μην είμαστε μαζί. Κάτι του τύπου, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε… κάτι τέτοιο.
Η αδερφή μου με μαρτύρησε στους γονείς μας ότι κάπνιζα. Κι εγώ για να την εκδικηθώ της έκλεβα λεφτά από τον κουμπαρά. Εγώ την μαρτύρησα ότι, ενώ έλεγε πως έβγαινε με φίλες της, ήταν με κάποιο αγόρι. Κι εκείνη για να με εκδικηθεί πήρε το ημερολόγιο μου και το διάβασε στην μητέρα μας. Βλακείες, το ξέρω. Εξίσου, όμως, σημαντικά για να κάνουν την εφηβεία μας τόσο δύσκολη και να σκεφτόμαστε κρυφά – μερικές φορές μπορεί να το δηλώναμε και δυνατά:
– Άντε να περάσει ο καιρός να μην μοιραζόμαστε άλλο το ίδιο δωμάτιο ή
– Δεν θα μεγαλώσω να πάω να μείνω μόνη μου κάπου να μην την έχω πάνω από το κεφάλι μου;
Περάσαμε πολλούς τσακωμούς. Μερικοί, δηλαδή, κρατούσαν κι εβδομάδες ολόκληρες, και δεν καταλαβαίναμε τότε, ότι αυτό έκανε την σχέση μας πιο δυνατή. Είναι αυτό που λένε κλασικά «θα τα θυμάστε και θα γελάτε» και πράγματι, είναι έτσι. Δεν υπάρχουν κακίες, είναι πράγματα που συμβαίνουν και απλά τα ξεχνάς μετά, δεν τρέχει τίποτα.
Έτσι γεννήθηκε αυτή η φιλία που ενώ, μπορεί να φαίνεται δεδομένη, δεν είναι καθόλου.
Είχε τις δυσκολίες της και τα σκαμπανεβάσματα της. Δεν επιλέξαμε να είμαστε αδερφές, επιλέξαμε, όμως, να είμαστε φίλες και ξεπεράσαμε όλα τα εμπόδια που ήρθαν ανάμεσα μας. Ξέρουμε τα πάντα η μία για την άλλη και μιλάμε ακόμα… κάτι είναι και αυτό ε;
Γράφει η Michelle Armatas
